Больш за 40 гадоў у КСУП «Міхалішкі» працуе Мар’ян Комар, чый партрэт сёлета занесены на раённую Дошку гонару. Загадчыку раслінаводчага ўчастка, які свой шлях у сельскую гаспадарку пачынаў шафёрам, наш карэспандэнт задаў 5 пытанняў аб галоўным.

1. Кім марылі быць у дзяцінстве і кім сталі?

– Мая радзіма – Міхалішкі: сюды пераехалі бацькі, калі мне быў месяц. Як і ўсе вясковыя дзеці, дапамагаў ім падымаць калгасны лён, праполваць буракі, акучваць бульбу. У школе я быў «сярэднячком», любіў беларускую мову – яна больш мілагучная за рускую і зразумелая: як чуеш, так і пішаш. Падабалася тэхніка. Як і большасць маіх равеснікаў, хацеў быць шафёрам. У Ашмянскай аўташколе атрымаў вадзіцельскае пасведчанне і пайшоў працаваць у калгас. Праўда, хутка забралі ў армію. Пасля службы ў войску ізноў сеў за баранку калгаснай машыны. Складаны час не толькі для нашай гаспадаркі, але і іншых, прыпаў на 90-я. Людзям па некалькі месяцаў не плацілі зарплату, адпрацаваная гадамі сістэма разбуралася. Тагачасны старшыня Севасцьян папрасіў, каб я папрацаваў брыгадзірам раслі­наводчага ўчастка. Хоць не маю агранамічнай адукацыі, але ўжо 26 гадоў як загадчык. (Усмі­хаецца.) Да гэтага 17 гадоў ад­пра­цаваў у калгасе вадзіцелем. 

2. Якую культуру любіце найбольш і чаму?

– Мой участак – гэта Міхалішкі, Супраненты, Завідзіненты, Маркуны – усе землі ведаю як свае пяць пальцаў. Па душы збожжавыя… Па іх найбольш бачны вынік нашай працы. Люблю пшаніцу – яна наш хлеб, нібыта з самаго золата саткана. 

3. Якім выдаўся гэты год – у жыцці і прафесіі?

– У жыцці нічога асаблівага не адбылося. 

Ураджай атрымалі ся­рэдні. Добра сыпалася пшаніца – яна на круг дала крыху больш за 30 цэнтнераў. Уніз ураджайнасць пацягнулі яч­мені. Ёсць да чаго імкнуцца. 

4. Што за гады вашай работы змянілася ў аграпрамысловым комплексе, што радуе, а за што баліць душа?

– У сельскай гаспадарцы, як і ў жыцці, за гэтыя дзесяцігоддзі шмат чаго змянілася: за не­вялікімі машынамі прыйшла магутная энер­га­насычаная тэхніка, выводзяц­ца новыя сарты культур з большай устойлівасцю да  шкоднікаў і  пера­падаў тэмпературы. Але нягле­дзячы на прагрэс, трэба было працаваць і тады, і цяпер. 

Вельмі змянілася вёска: пады­малі лён, капалі бульбу звычайна талакой, усе трымалі гаспадарку. Некалі на маім участку было каля 180 кароў, цяпер крыху больш за дзясятак мо набярэцца. 

Шкада, што ў сельскую гаспадарку неахвотна ідзе працаваць моладзь. 

5. Ад каго даведаліся, што ваш партрэт занесены на Дошку гонару раёна і што адчулі?

– Пра гэта мне паведамілі ў аддзеле кадраў: маўляў, трэба ехаць фатаграфавацца ў Астравец. Як любому чалавеку, мне, канешне, прыемна, што маю работу бачаць і цэняць. Вясной была першая хваля распаўсюджвання каронавіруснай інфекцыі, таму пасведчанне ад занясенні на Дошку гонару ўручылі прама ў полі.