9 030 гектараў – плошча сельгасугоддзяў,

5 320 гектараў – ворыва,

231 чалавек працуе,

645,5 рубля – сярэдняя зарплата,

7 290 тоны – валавы намалот у бункернай вазе з улікам кукурузы,

25,4 цэнтнера з гектара – ураджайнасць (з кукурузай),

26,4 цэнтнера кармавых адзінак нарыхтавана на ўмоўную галаву, 

5 287,3 тон – валавы надой малака,

3 445 кілаграмаў – надой ад каровы,

362,3 тоны – валавая прывага буйной рагатай жывёлы,

499 грамаў – сярэднясутачная прывага,

287 тысяч рублёў – прыбытак*

1,6%  – рэнтабельнасць*


*дадзеныя за 9 месяцаў

– Дасягненне вашай гаспадаркі ў гэтым годзе?

– Галоўны здабытак 2020-га, што ў гэты няпросты час мы змаглі захаваць калектыў. Зразумела, што людзі розныя па характары, жыццёвых прынцыпах, з розным настроем – але яны наша галоўнае багацце. 

– Пастаўце адзнаку раслі­наводству і жывёлагадоўлі па 5-цібальнай шкале. 

– Улічваючы дэфіцыт кадраў у жывёлагадоўлі, я задаволены вытворчымі вынікамі гэтай галіны, таму стаўлю «4». Вядома, што нам ёсць да чаго імкнуцца, але вышэй сваёй галавы не скокнеш. Раслінаводства ў гэтым годзе магло спрацаваць і лепш – таму толькі «3». 

– Пра што марыце і якія задачы ставіце перад сабой і калектывам на наступны год?

– Зазіраць наперад не буду: год на год не прыходзіцца. Канешне, хочацца большых намалотаў і надояў, добрых кармоў – у гэтым накірунку і будзем працаваць. 

«Пешеходы, будьте внимательны на дороге! В тёмное время суток обозначайте себя светоотражающими элементами» – не устают напоминать сотрудники госавтоинспекции. Но, к сожалению, основной причиной гибели людей на дороге остаются наезды, в том числе на необозначенных фликерами.

Перебежать дорогу в неположенном месте, ступить на «зебру», предварительно не посмотрев по сторонам, забыть про светоотражающие элементы в тёмное время суток – почему-то многие считают эти и другие нарушения правил дорожного движения нормой. А когда попадают в дорожно-транспортное происшествие, винят кого угодно, но только не себя.

Однако пешеходы должны помнить не только о своих правах, но и об обязанностях: переходить проезжую часть по пешеходным переходам, а при их отсутствии – на перекрёстках по линии тротуаров и обочин; прежде, чем ступить на «зебру», убедиться в отсутствии транспорта; в тёмное время суток обозначать себя светоотражающими элементами.

Напоминаю: за пренебрежения правилами дорожного движения пешеходам грозит штраф от 1 до 3 базовых величин, при подобных нарушениях в нетрезвом состоянии – от 3 до 5 базовых величин.

Уважаемые островчане, если вы увидели пьяного человека на проезжей части или стали свидетелями грубых нарушений правил дорожного движения, сообщите об этом в отделение ГАИ или по телефону 102.

Динамические испытания начинаются на первом энергоблоке БелАЭС. Об этом сказал главный инженер БелАЭС Анатолий Бондарь в программе «Главный эфир» на телеканале «Беларусь 1», сообщает БелТА.

Сейчас на первом энергоблоке БелАЭС постепенно увеличиваются мощности с выполнением запланированных испытаний и измерений. Следующий этап – опытно-промышленная эксплуатация. Специалистам предстоит провести испытания на разных уровнях мощности реакторной установки, при этом возможны колебания мощности – как повышения, так и понижения.

«Мы практически готовы к динамическим испытаниям. А оно проходит со сбросом тепловой нагрузки и соответственно электрической нагрузки, вплоть до отключения энергоблока из сети, от энергосистемы и остановки турбогенератора», – сказал Анатолий Бондарь.

«Самое главное – испытать все системы оборудования на разных уровнях мощности блока и заказчику в конечном итоге передать полностью соответствующий нормам блок, чтобы они его в дальнейшем совершенно спокойно эксплуатировали», – подчеркнул вице-президент АО ИК «АСЭ», директор проекта по сооружению Белорусской АЭС Виталий Полянин.

По его словам, одновременно продолжаются работы и на втором энергоблоке. «Второй энергоблок строится очень динамично. Второй блок всегда идет немного легче, чем первый. В реакторном отделении сейчас активно проводятся операции, связанные с промывками систем с гидравлическими испытаниями, чтобы в марте следующего года выйти на этап гидравлических испытаний первого контура», – сказал он.

Астравецкія валанцёры трапілі ў лік пераможцаў абласнога этапу рэспубліканскага конкурсу ГА БРСМ «Моладзь за чысціню гарадоў і вёсак».

Наша газета неаднойчы пісала, як актывісты Астравеччыны дапамагаюць прыбіраць тэрыторыі ля рэк і азёр, у зонах адпачынку, удзельнічаюць у добраўпарадкаванні горада – усё гэта ў рамках экалагічнай акцыі «Моладзь за чысціню гарадоў і вёсак».

Старанне хлопцаў і дзяўчат не засталося незаўважаным. Па выніках абласнога этапу валанцёрскі атрад «Крышталь» з гімназіі №1 стаў пераможцам у намінацыі «Лепшы валанцёрскі атрад», а атрад СШ №2 «Добрае сэрца» прызнаны лепшым у намінацыі «Лепшая ландшафтная кампазіцыя».

Матэрыялы аб дзейнасці актывістаў накіраваны на рэспубліканскі этап конкурсу.

КСУП «Міхалішкі» сёлета пакуль не ўвайшло ў лік пераможцаў раённага спаборніцтва – хочацца верыць, што ключавое слова тут «пакуль». Бо ў гэтым сельгаспрадпрыемстве шмат старанных, руплівых працаўнікоў – як і ў кожнай вёсцы. Тое, што вынікі, якіх дасягнулі сёлета земляробы і жывёлаводы гэтай гаспадаркі, не рэкордныя, – не іх віна, бо справу сваю яны рабілі сумленна і адказна.

Напярэдадні прафесійнага свята – Дня работнікаў сельскай гаспадаркі і перапрацоўчай прамысловасці – старшыня раённага Савета дэпутатаў Ірына Тальчук, спецыялісты ўпраўлення сельскай гаспадаркі і харчавання райвыканкама Рэната Яфімава і Сяргей Паляшчук прыехалі да «міхалішкаўцаў», каб падзякаваць за працу і ўручыць узнагароды і падарункі перадавікам.

Нешматлюднае – арганізатары прытрымліваліся рэкамендацый аб прафілактыцы распаўсюджання каронавіруснай інфекцыі COVID-19 – мерапрыемства прайшло ў сельскім Доме культуры.

Расказаўшы пра паказчыкі, з якімі раён заканчвае сельскагаспадарчы год, Ірына Эдуардаўна падкрэсліла:

– На жаль, паказчыкі КСУП «Міхалішкі» пакуль не дацягваюць да тых, што дасягнулі «Гудагай» ці «Гервяты». Але вашы рэкорды, упэўнена, наперадзе: флагманы таксама ішлі да сённяшніх вынікаў не адзін год. Хачу, каб вы ведалі: мы цэнім вашу працу. Кажуць, таму, хто першым устае, Бог даруе адзін грэх. У гэтай зале сабраліся людзі, якія часта будзяць раніцу.

Старшыня Савета дэпутатаў уручыла лепшым працаўнікам Падзячныя лісты. Іх атрымалі Уладзімір Станевіч, загадчык рамонтных майстэрань, і Людміла Івашкевіч, загадчык Страчанскай участковай ветэрынарнай лячэбніцы.

Цёплыя словы віншавання і падзякі за працу ў адрас землякоў прагучалі з вуснаў дырэктара КСУП «Міхалішкі» Аляксея Паўлоўскага і старшыні Міхалішкаўскага сельвыканкама Віталя Івашкевіча.

Падзякай упраўлення сельскай гаспадаркі і харчавання райвыканкама і грашовай прэміяй у намінацыі «Лепшы па прафесіі» адзначаны трактарысты-машыністы Іван Юшчык і Міхаіл Дашын, вадзіцель Генадзь Емяльян, электрагазазваршчык Казімір Масевіч, галоўны ветэрынарны ўрач Таццяна Мешкель, ветэран сельскагаспадарчай вытворчасці Тэрэса Пуховіч.

Не засталіся ў баку ад галоўнага свята працаўнікоў вёскі і грамадскія арганізацыі. Так, «Беларускі саюз жанчын» каштоўным падарункам адзначыў працу бухгалтара гаспадаркі Тамары Плехаць, раённы камітэт прафсаюза работнікаў АПК – трактарыста-машыніста Валерыя Дэнюша і вадзіцеля Генадзя Емяльяна.

Цёплым і шырым падарункам для ўсіх удзельнікаў сталі песні ў выкананні самадзейных артыстаў, якія ўпрыгожылі свята, як філігранныя карункі аздабляюць саматканы ручнік.

З першых вуснаў

Дырэктар КСУП «Міхалішкі» Аляксей ПАЎЛОЎСКІ:

– Мы часта гаворым: герой, гераічны ўчынак. У гэтай зале сабраліся сапраўдныя героі, хоць яны рэдка чуюць у свой адрас гэтыя словы і праца іх часта непрыкметная. Больш таго: тут далёка не ўсе, хто заслугоўвае ўзнагарод. Але ведайце: мы ўсіх ведаем і цэнім працу кожнага.

З чаго пачынаецца сельская гаспадарка? З вёскі і прыгожых дагледжаных дамкоў, якія туляцца адзін да аднаго. З зерня, якое ў канцы лета сыплецца ў засекі залатымі рэкамі новага ўраджаю. З малака, якім аддзячваюць за клопат даяркам на малочна-таварных фермах і комплексах рагулі. Са спрацаваных рук жывёлаводаў, якія пахнуць духмяным сенам… З людзей. Менавіта яны, працаўнікі вёскі, найлепш ведаюць, з чаго пачынаецца сельская гаспадарка.

Напярэдадні прафесійнага свята ветэраны і работнікі аграпрамысловага комплексу раёна расказваюць пра сябе і шлях у сельскую гаспадарку. 

ГАЛОЎНЫЯ БУХГАЛТАРЫ

Яніна Гродзь, КСУП «Гудагай», стаж работы ў АПК – 36 гадоў:

– Родам са Смаргоншчыны. Маці мела інваліднасць, таму больш была пры доме і гаспадарцы. Бацька працаваў даглядчыкам на ферме. Прафесію бухгалтара выбрала выпадкова: ехаць на вучобу далёка не хацелася, бліжэйшая навучальная ўстанова была ў Ашмянах. Пасля заканчэння сельскагаспадарчага тэхнікума ў 1984 годзе па размеркаванні трапіла на Астравеччыну, у калгас імя Калініна (Дайлідкі). З таго часу і працую ў сельскай гаспадарцы.

Калгасы ўзбуйняліся, больш вялікія і паспяховыя гаспадаркі «паглыналі» меншыя, адбывалася рэарганізацыя, але, па вялікім рахунку, работа бухгалтара заставалася нязменнай: балансы, справа­здачы, статыстыка... 

Як толькі пачынала працаваць, усе вылічэнні рабілі ўручную на лічыльніках, пазней – на электронных вылічальных машынах. Калі «Дайлідкі» далучылі да «Гервят», мяне накіравалі ў СВК імя Гашкевіча, потым кааператыў злучылі з «Гудагаем». Цяпер працуем у камп'ютарнай праграме «1С: бухгалтэрыя»: дастаткова ўвесці звесткі, каб яна падлічыла рахункі. 

Бухгалтар працуе не проста з лічбамі, памылка можа дорага каштаваць, таму ўсё па некалькі разоў пераправяраю, асабліва падчас квартальных справаздач. Магу затрымацца на рабоце ці з сабой узяць паперы.

Па галоўнай бухгалтарскай кнізе, у якую ўносяцца асноўныя дадзеныя, уручную, па-даўнейшаму, на паперы пералічваю і звяраю з паказчыкамі ў камп'ютары. Калі лічбы сышліся, са спакойнай душой магу ехаць дадому. 

Мы цяпер добра жывём, грэх скардзіцца, мне ёсць з чым параўноўваць. Памятаю дэфіцытныя 90-я не толькі ў нашым калгасе, але і ў іншых, – па пяць месяцаў не плацілі зарплату. Жылі з гаспадаркі: быў час, трымалі 4 каровы, каля 2 дзясяткаў свіней… І дружныя былі, вясёлыя! Мо, што маладыя? Пры калгасе імя Калініна быў падсобны цэх, яго работнікі хадзілі на бульбакапанне – каля 200 гектараў за восень убіралі.

Для параўнання: у нашай гаспадарцы цяпер садзяць толькі 100 гектараў – і ўсё робіць  тэхніка. 

Работа мне заўсёды падабалася. Вылічыць сабекошт прадукцыі, прыбытак ад яе рэалізацыі. Тыя ж балансы, справаздачы, статыстыка… Бухгалтарская справа – не проста работа, гэта маё жыццё.

Тарэса Пуховіч, КСУП «Міха­лішкі», стаж работы ў АПК – 48 гадоў:

– Самой не верыцца, што галоўным бухгалтарам на адным месцы адпрацавала без малога паўстагоддзя. Толькі ў 2017 годзе стала сапраўднай пенсіянеркай. (Усміхаецца.) Памяць і розум не падводзяць, але ўжо не тое здароўе: крыху пахаджу – і задышка пачынаецца. 

Кім я марыла стаць? Ужо і не ўспомню. Памятаю толькі бацькоўскі наказ: «Дачушка, не ідзі ў бухгалтары! Заўсёды знойдуць да чаго прычапіцца». А жыццё вось як распарадзілася...

Я тутэйшая. Пачатковую школу скончыла ў родных Хацілках. Быў выбар: вучыцца ў Завідзінентах ці ў Свіры – хлопцы з класа выбралі першы варыянт, дзяўчаты – другі. Пасля школы падала дакументы ў Ашмянскі сельскагаспадарчы тэхнікум. 

Па размеркаванні вярнулася на радзіму, мяне прызначылі бухгалтарам участка, а я па спецыяльнасці эканаміст – тэхнік-планавік. Маладая, зусім пацанка! «Бухгалтарскі ўлік» у нас быў дапаможным прадметам…

Што рабіць, думаю? Але рукі не апусціла, відаць, характар такі. Заўсёды даводжу справу да канца, імкнуся ўнікнуць ва ўсе нюансы. Праз два гады стала галоўным бухгалтарам. Даводзілася цягнуць не толькі сваю работу: каса, банк, разлікі, справаздачы… У «Міхалішках» заўсёды была праблема з заатэхнікамі – запаўняла форму па жывёлагадоўлі. І ў раслінаводстве разбіралася. Я была  ў курсе ўсіх спраў. Які гэта галоўны бухгалтар, калі нешта не ведае пра свой калгас? Непарадак! Ніколі не цуралася грамадскіх спраў, шмат гадоў узначальвала выбарчыя камісіі ў Завідзінентах. 

Раз на год калгасы трымалі справаздачу перад упраўленнем сельскай гаспадаркі і харчавання. Да гэтага часу памятаю словы намесніка начальніка райсельгасхарчу Тамары Андрэеўны Зарэцкай: «Адзіны твой мінус у тым, што заўсёды ўсё робіш сама, хоць магла б даручыць іншаму». Але ж нездарма кажуць, хочаш зрабіць добра – зрабі сам.

Мне пашанцавала з мужам. З Войцехам, светлая яму памяць, выгадавалі сына і дачку. І калегі добрыя. Дзяўчаты канторскія не забываюць, старшыні, з якімі працавала, тэлефануюць. З былым намеснікам начальніка райсельгасхарчу Наталляй Волк-Леановіч па адной дарозе колькі крочылі… Мой партрэт заносілі на раённую Дошку гонару, на 60-годдзе падчас абласных «Дажынак», якія святкаваліся ў суседніх Ашмянах, атрымала віншавальнае Пісьмо ад Гродзенскага аблвыканкама… Значыць, не дарма столькі гадоў аддала родным «Міхалішкам», хоць кожны дзень даводзілася ездзіць туды з Завідзінентаў.

ТРАКТАРЫСТЫ

Іосіф Бародка, КСУП «Гервяты», стаж работы ў АПК – 44 гады:

– Пенсію атрымліваю ўжо амаль 10 гадоў, але яшчэ працую, дзякаваць богу, сілы дазваляюць. Я з Гервяцкага краю, нарадзіўся ў Шатэрніках. У Ашмянскім вучылішчы атрымаў правы трактарыста і пайшоў працаваць у калгас імя Леніна (Чэхі). Потым два гады служыў у войску, а пасля дэмабілізацыі вярнуўся ў гаспадарку. 

Тут, на радзіме, сустрэў сваю другую палавінку. Здарылася гэта на вяселлі знаёмых у Рудзішках. Бачу, дзяўчына стаіць – высокая, статная, прыгожая. Алена мне з першага погляду глянулася. Разам ідзём па жыцці 44 гады. Гаспадыня, якую пашукаць трэба: працавітая, смачна гатуе, усюды ў яе лад і парадак. Двух сыноў выгадавалі, дачакаліся ўнука. Запытайцеся ў нашага Арцёмкі, хто яго лепшы сябар. Дзед! Мы з ім не разлі вада. Відаць, па мне пайшоў, да тэхнікі цягнецца. 

У апошнія гады з вясны да восені трамбую зялёную масу ў сіласных ямах, зімой важу арганіку. Мой трактар К700, як і я, старычок: бурчыць часам, але не падводзіць. (Усміхаецца.) Калі быў маладзейшы, то і збажыну абмалочваў. Гэта цяпер камбайны з усялякімі прыбамбасамі, а мы працавалі на «Нівах». Хоць тэхналогія апрацоўкі палёў змянілася, але і 30 гадоў назад атрымлівалі добры ўраджай: на круг 35-40 цэнтнераў. А якія «Дажынкі» ладзілі ў калгасе! Песні рэхам ляцелі над наваколлем, лепшыя працаўнікі атрымлівалі прэміі і падарункі – сапраўднае свята. І я ў перадавіках быў. 

Можа, яшчэ некалькі гадоў папрацую, а там час і адпачыць. Годная змена падрасла. Радуе, што ў «Гервятах» працуе шмат маладых механізатараў і трактарыстаў.  

Валерый Пятровіч, РУП «Астравецкі саўгас «Падольскі», стаж работы ў АПК – 15 гадоў:

– Зіма на парозе – тэхніка ў гаражы: залатое правіла трактарыста. Корманарыхтоўчы камбайн КЗР-10, на якім працаваў усё лета, пачысціў – трэба ставіць на захаванне. Тэхніка клопат любіць: калі за ёй глядзець, то ў полі не падвядзе. 

У саўгасе працую з перапынкамі: пэўны час быў у лясніцтве, а потым вярнуўся. Дзе яшчэ ў Падольцах такія грошы зараб­лю? Як толькі пачынаецца пашавы сезон, да позняй восені не вылажу з камбайна: здрабняю і падымаю траву, якую потым адвозяць на фермы і комплексы. Галоўнае ў маёй рабоце – не праспаць! (Усміхаецца.) А то каровы застануцца галоднымі. 

Штодзень прачынаюся ў 3 гадзіны: трэба накарміць жывёлу на малочна-таварных комплексах «Падольцы», «Рытань», на фермах «Кямелішкі», «Стрыпуны» і іншых. Другі год у «зялёны сезон» працую, лічы, без выхадных, але прывык. Зімой адпачываю, калі ў саўгасе работы не так шмат. 

Тэхніку люблю з дзяцінства. Нарадзіўся ў Слабодцы – той, што цяпер стала часткай горада, у звычайнай сям’і. Мама на кані па вёсках збірала малако, бацька шафёрам быў. У Свірскім сельскагаспадарчым вучылішчы атрымаў дзве спецыяльнасці – «вадзіцель» і «электрык». Але працаваць з токам і электрапрыборамі мне ніколі не падабалася. Адслужыў у арміі, вярнуўся на радзіму. У Падольцы прыехаў даглядаць дзядулю, які жыў адзін, так і застаўся. 

Ад першага шлюбу ў мяне двое сыноў: Мікіта працуе зваршчыкам у саўгасе «Падольскі», Арцём яшчэ вучыцца. І з другой жонкай Аленай гадуем дваіх дзетак. 

ДАЯРКІ

Ірына Алітойць, малочна-таварны комплекс «Дайлідкі» КСУП «Гервяты» , стаж работы ў АПК – 37 гадоў:

– Нарадзілася я ў казахскім горадзе Кастанай. Гісторыя кахання маіх бацькоў рамантычная. Тата родам з Астравеччыны, і, як і многія, падаўся падымаць цаліну. Там сустрэў маму-прыгажуню. Мне было два месяцы, калі яны прыехалі на бацькаву радзіму – так вырашыў тата.

У Ізабеліне пабудавалі дом, жылі, як і ўсе, садзілі вялікі агарод, трымалі гаспадарку. Мама працавала паляводам у калгасе «Чырвоны Кастрычнік», бацька – жывёлаводам. Памятаю, на танцы збегаю, гадзінку падрамлю – і подбегам на ферму, каб дапамагчы бацьку накарміць жывёлу – кормараздатчыкаў даўней не было. 

Замуж я выйшла за спрытнага хлопца з Дайлідак – чакала яго з арміі. На другі дзень Каляд пабраліся шлюбам. У калгасе імя Калініна працавала ў падсобным цэху, а ў 1985 годзе загадчыца фермы Крысціна Захарэўская перацягнула да сябе. Жывёлу люблю, працы не баюся. Спачатку даглядала за цялятамі, потым працавала ў прафілакторыі. Калі  Дайлідкі адышлі  да гервяцкага калгаса, стала даіць першацёлак. 

На ўсю магутнасць малочна-таварны комплекс запрацаваў у 2013 годзе. З першага дня тут. Раздаіць першацёлку – справа нялёгкая: жывёліна і брыкаецца, і стаяць не хоча, але мы з дзяўчатамі – ра­зам са мной на раздоі працуюць яшчэ тры жанчыны – спраўляемся. Калі ўсё добра, пасля дзесяці дзён карова пераводзіцца ў асноўны статак. 

Па вялікім рахунку, з нашых рук пачынаюцца малочныя рэкі… Калі не памыляюся, надой ад каровы па комплексе «Дайлідкі» складае амаль 21 кілаграм – у гэтым ёсць і наша заслуга. Цяпер  шмат ацёлаў: па 50 і больш. У нашай групе на раздоі каля 75 галоў. Працуем пазменна: два дні праз дзень. 

Жыву адна, але не сумую: магу і цвік забіць, і дровы пашчапаць. Няма той работы, нават мужчынскай, якую не магла б зрабіць. Ваджу машыну – за рулём адпачываю душой. Па жыцці стараюся ісці з узнятай галавой. 

Усюды – на ферме, у полі ці ў кабінеце – жанчына застаецца жанчынай: прыгожай, ласкавай і пяшчотнай. 

Леакадзія Мацясовіч, малочна-таварная ферма «Варона», КСУП «Варняны», стаж работы ў АПК – 18 гадоў:

– Нарадзілася я ў гэтай хаце, дзе і жыву, у вялікай і дружнай сям’і – у бацькоў нас сямёра. Сёстры працавалі ў Вільнюсе. Мяне, як самую малую і шуструю, адправілі да іх – усё ж пад наглядам, бацькам спакайней. Перш працавала, дзе і старэйшая сястра, на ткацкай фабрыцы. Вечарамі было шмат вольнага часу. Запісалася ў спартыўную секцыю. Дарэчы, я майстар спорту па грэблі на байдарцы, бронзавы прызёр Чэмпіянату Літвы 1982 года, хоць у спорт прыйшла толькі ў 17 гадоў. Маме маё захапленне было не па душы – перажывала, што я пастаянна на зборах, баялася, што патану. Ушчувала: «Дачушка, спорт цябе не пракорміць!» Паслухалася – і  паступіла ў Вільнюскі тэхналагічны тэхнікум. Але працягвала працаваць – за некалькі гадоў засвоіла шмат сумежных прафесій. Узначальвала прафсаюзны камітэт ткацкай фабрыкі, дзе калектыў больш за 200 чалавек. Іграла ў аматарскім тэатры. Жадання і энергіі хапала на ўсё.

Ад Літоўскай Рэспублікі мяне паслалі вучыць кубінцаў ткацкаму майстэрству – з усяго Савецкага Саюза нас было толькі некалькі чалавек. Ледзь не штотыдзень слала лісты маме з Гаваны: супакойвала яе, што абавязкова вярнуся, горад мяне не затрымае. Два гады працавала на Кубе – дадому прывезла грошы і шмат сувеніраў. Прыехаўшы, купіла «Масквіча», каб ногі не таптаць. (Усміхаецца.)

Выйшла замуж, нарадзіліся дзеткі.  Цяжка было ў 90-я гады – на сямейным савеце вырашылі вяртацца на радзіму. Вацлаў таксама мясцовы, з Беразоўкі. Бацькі дапамагалі хлопчыкаў гадаваць, я пайшла на ферму. Усё на сабе цягнула – цяпер разумею, што частку абавязкаў трэба аддаваць мужчыне. Жыццё з мужам не склалася. Сама вывучыла сыноў. Старэйшы Рамуальд працуе інжынерам, а малодшы Эдгар па мне пайшоў – ён ветурач у адной з гаспадарак Вілейскага раёна.  

Напачатку 2000-х працавала загадчыкам фермы «Варона». Ужо тады надоі ў нас былі пад 5 тысяч кілаграмаў! У чым сакрэт? У кадрах. Сама падбірала людзей: мясцовая, ведаю, хто чым дыхае. Каманда была проста клас. Наша малочна-таварная ферма стала лепшай у раёне. Сыны вучыліся, грошай не хапала. Угаварыла старшыню, каб перавёў мяне ў даяркі – так апошнія 15 гадоў і адпрацавала. 

Мяне і Наталлю Лакуцэвіч, якая і цяпер працуе аператарам машыннага даення ў «Вароне», аднойчы прызналі лепшымі даяркамі Гродзеншчыны. Падчас ўзнагароджання Уладзіслаў Рук, які працаваў старшынёй камітэта па сельскай гаспадарцы, падвёў нас да  тагачаснага старшыні аблвыканкама Сямёна Шапіры са словамі: «Гэта мае дзяўчаты!» Такая гордасць разабрала – не расказаць.  

На пенсіі не магу сядзець без справы: трымаю карову, коз, качак, курэй, індыкоў. Энергіі ў мяне шмат! Мару стварыць народны тэатр, балазе, вопыт ёсць. Ведаю, што вяскоўцы абавязкова адазваліся б на гэту прапанову – у Вароне і яе ваколіцах жыве шмат таленавітых людзей. 

За жыццё аб’ездзіла паўсвету: Куба, Балгарыя, Польшча, Сярэдняя Азія, увесь Каўказ абышла пешшу на турыстычных злётах… А вось у Піцеры так і не пабывала. Веру, што абавязкова ўбачу белыя ночы ў паўночнай сталіцы Расіі.  

ВЕТЭРЫНАРЫ

Алена Лаўрыновіч, галоўны ветэрынарны ўрач саўгаса імя Мічурына, стаж работы ў АПК – 39 гадоў:

– Жыццё праляцела, нібыта ў адны дзверы ўвайшла, а ў другія – выйшла.  

У дзяцінстве марыла быць медыкам – людзі ў белых халатах мне падаваліся небажыхарамі. Пасля заканчэння Гудагайскай школы падала дакументы ў Астравецкае медвучылішча, але не прайшла па конкурсе.

Мора слёз было! Знаёмая падказала, што ў Клімавічах адкрылі гадзічную школу па падрыхтоўцы ветфельчараў – паступіла туды за кампанію з сяброўкай. Пазней школа стала тэхнікумам. 

Пачынала працаваць на Спондаўшчыне, у калгасе імя Янкі Купалы. Там пазнаёмілася з будучым мужам. Але ў майго шчасця век быў кароткі. Войцех, бядак, трагічна загінуў. Засталася адна з двума сынамі. 

Яшчэ пры жыцці мужа Антон Іванавіч Галяк, з якім працавалі ў Страчанцы, пераманіў мяне ў калгас імя Мічурына.

На тэрыторыі фермы «Смілгі» бушаваў яшчур. Тры месяцы змагаліся з гэтай хваробай – усё лета дома не была. Памятаю, спякота стаіць, а навокал усё белае, быццам снегам прыцярушана – страшнае відовішча. Гэта вапнай дрэвы і будынкі пасыпалі, каб яшчур не распаўсюджваўся. У «Смілгі» прывозілі жывёлу з усёй гаспадаркі і з прыватнага сектара. Наш саўгас і «Кямелішкі» падпарадкоўваліся Гродзенскаму трэсту па нарыхтоўцы і адкорме жывёлы. Усяго пабачыла: і бяскорміцу, і ўраджайныя гады.

Працавала да 2005 года. Хоць сілы ўжо не тыя, што раней, але і цяпер ёсць у хлеўчуку карова, свінні. Не па мне жыць на вёсцы і гаспадарку не трымаць. 

Сыны добрымі людзьмі выраслі. Дачакалася ўнукаў. А для шчасця больш нічога не трэба! 

Галіна Тухта, загадчык Астравецкай участковай ветлячэбніцы, стаж работы ў АПК – 24 гады:

Родам я з Гальшан. Гэта цяпер дзеці ведаюць, кім хочуць стаць, у маю бытнасць такога не было. Неяк завітаў у школу прадстаўнік Ільянскага сельскагаспадарчага тэхнікума, расказаў пра прафесіі, якія там можна атрымаць. І запытаў, каго запісваць. За кампанію з аднакласнікамі і я падняла руку.

Вучыцца ў тэхнікуме было складана, але за год прывыкла. Па размеркаванні мяне і аднакурсніка накіравалі ў калгас на Міншчыне, але справы там ішлі не лепшым чынам. У Астраўцы жыла цётка, яна і падказала, што ёсць вакансія ў ветстанцыі.

Тут сустрэла сваё каханне. Муж быў ваенным. Адправілі яго ў Германію – я за ім, потым перавялі на Пскоўшчыну – туды ў новапабудаваны ваенны гарадок пераводзілі прыбалційскую і нямецкую дывізіі. Я – следам. Не паспееш абжыцца, як трэба збіраць рэчы і зрывацца з месца. Калі ў мужа скончыўся кантракт, вярнуліся на Астравеччыну – быў гэта 1999-ы. Год працавала таксіколагам у ветлабараторыі, а ў 2000-м тагачасны начальнік райветстанцыі Уладзімір Карповіч прапанаваў стаць загадчыкам ветлячэбніцы. 

За 20 гадоў работы мы столькі жывёл  уратавалі! А колькім падкідышам знайшлі гаспадароў і дом: астраўчане чамусьці блытаюць нашу ўстанову з прытулкам. Неяк зімой прыходзім на работу, яшчэ цёмна, а на парозе – тры пухнатыя камячкі «плачуць». Усіх катоў прыстроілі, а чорна-белая прыгажуня, якую мы назвалі Мурзай, стала паўнавартасным членам маёй сям’і.

Аднойчы пад ветлячэбніцу падкінулі двух лабрадораў: «дзяўчынка» была траўміравана пасля аварыі, а «хлопчык» яе ахоўваў: калі побач хтосьці праходзіў, ён падымаў лапу – нібыта прасіў дапамогі.

Супрацоўніца райветстанцыі завезла сабаку на рэнтген у Гауці: пераломаў не знайшлі, але раны былі страшныя. Усе лячылі сабаку. Дзякаваць богу, што і гэта гісторыя мела шчаслівы канец – дарэчы, не без дапамогі «Астравецкай праўды». Сын былой нашай работніцы Тарэсы Янушкевіч размясціў у суполцы вашай газеты ў сацыяльных сетках фотаздымак сабак – праз некаторы час гаспадары знайшліся.

Люблю сваю работу, люблю жывёл. На жаль, не ва ўсіх падкідышаў лёс склаўся шчасліва. Людзі, памятайце запавет Маленькага Прынца: мы ў адказе за тых, каго прыручылі! 

Обязательный масочный режим введён в Островецком районе с 11 ноября.

Был принят План дополнительных мероприятий по предупреждению распространения COVID-19 в период заболеваемости острыми респираторными инфекциями.

Работники организаций, а также все, кто посещает магазины, торговые центры, спортивные комплексы, банки, почтовые отделения, аптеки, а также другие учреждения и организации Островетчины, пользуется общественным транспортом, обязаны быть в масках.

Как отметила заведующий отделом гигиены районного центра гигиены и эпидемиологии Диана Лось, информировать посетителей – обязанность организаций. Сделать это можно, например, через объявление на входе или с помощью ответственных лиц, вахтёра или охранника, через аудио- или видеосообщения.

Ответственность за несоблюдение масочного режима в организациях несёт руководитель.

Контроль за выполнением мероприятий, санитарно-эпидемиологических и гигиенических требований возложен на территориальный центр гигиены и эпидемиологии. Размер штрафа – до 30 базовых величин, на индивидуального предпринимателя – до 200 базовых величин, а на юридическое лицо – до 500 базовых величин.

Старт дан

– В минувшую субботу произошло значимое событие не только для нашего района, но и для всей страны, – такими словами начал планёрку председатель районного исполнительного комитета Игорь Шалудина. – Первый энергоблок Белорусской АЭС выведен на мощность в 400 МВт. Участие в этом событии принял Александр Лукашенко.

Во время выступления перед трудовым коллективом глава государства высказался о порядке в нашем районе и подчеркнул, что Островец превратился в современный и удобный город атомщиков. И теперь, по мнению Президента, наш город должен стать примером для развития районных центров.

– У нас сделано немало, – сказал на планёрке Игорь Шалудин. – Но эту марку надо держать.

Кто уберёт двор?

Вопрос уборки двора одного из домов по улице Володарского поднял на районной планёрке Дмитрий Мисюк:

– За 2,5 года, что живу в Островце, впервые вижу такое безобразие. Двор не убирают целый месяц, скошенная трава и опавшие листья превратились в перегной – их никто не вывозит.

В этом году в городе не все дворовые территории убирает РУП ЖКХ. По тендеру на некоторых улицах ответственность за наведение порядка несёт ЧУП «Амирхан».

Почему не исполняются договорные обязательства, председатель поручил разобраться своему заместителю Виктору Зеленко и начальнику отдела ЖКХ Островецкого райисполкома Александру Жуку.

Станет ли Островец зелёным?

Этот важный вопрос по озеленению города подняла председатель районного Совета депутатов Ирина Тальчук.

– Мне тоже стыдно за наши газоны, – поддержал Ирину Эдуардовну председатель райисполкома. – Есть нарекания на всходы газонной травы в новых микрорайонах. Какими семенами их засевают строительные организации? Кто-нибудь спрашивал их об этом?

Вопрос озеленения города поднимался уже не раз. Вроде бы, в этом направлении делается многое: ежегодно весной и осенью появляются новые аллеи. Вот и недавно прошла акция районной организации «Белорусского союза женщин» по посадке деревьев. Но этого недостаточно, считает Игорь Шалудин.

– Я поручал провести ревизию всех насаждений. Но до сих пор в городе много поломанных молодых деревьев, – отметил председатель райисполкома. – Неужели нам всё время хочется работать в авральном режиме? Ведь всё лучше делать планово!

Преимущество электроэнергии

Председатель райисполкома заострил внимание на строительстве жилья. Его построено немало, но очередь нуждающихся меньше не становится.

– Нам необходимо рассмотреть планы по формированию строительных кооперативов на будущий год, – обратился Игорь Шалудин к своему заместителю Виктору Зеленко. – В то же время изучите вопрос строительства жилья на электричестве.

В Гродненской области уже есть такой положительный опыт. А с введением Белорусской АЭС в числе приоритетных направлений значится подключение жилого фонда к электроэнергии для отопления и горячего водоснабжения.

– Будущее за электричеством, – подчеркнул председатель райисполкома и поручил Виктору Зеленко изучить вопрос резерва электромощностей в нашем городе и внести предложения.

Дела РОВД и РОЧС

4 случая хищения денег с банковских карточек, 6 дорожно-транспортных происшествий без пострадавших – такова статистика РОВД за прошедшую неделю.

Как рассказал начальник РОВД Дмитрий Мисюк, в районе ведётся работа с обязанными лицами. Многие из них не выходят на работу – таких приходится искать милиции. Но, к сожалению, применяемых профилактических мер хватает ненадолго. Через некоторое время нерадивые отцы и матери вновь берутся за старое.

– Это неблагонадёжная категория, – отметил Игорь Шалудин, – но такими людьми надо заниматься.

Сотрудникам РОЧС не меньше хлопот доставляют граждане, чьи дома отключены от электричества. С началом отопительного сезона за такими нужен глаз да глаз. Недавно на районном совещании были рассмотрены все факты отключения домов от электроэнергии, составлен план работы с домовладельцами.

– По каждому дому необходимо прописать конкретные сроки и ответственных, – дал поручение начальнику РОЧС Виталию Рыбаку председатель райисполкома. – Меры прописаны реальные – надо работать. Это тот контингент, который сам не побежит исправлять ситуацию, но таких людей надо подтолкнуть и проконтролировать их действия.

ЦИФРА

30 пожаров произошло на Островетчине в 2020 году. За такой же период 2019-го зарегистрировано 31 возгорание.

Коронавирус не пугает?

Вопрос профилактики коронавирусной инфекции обсудили на планёрке в райисполкоме.

– У нас разработан план мероприятий – он достаточно большой. И если мы будем его выполнять, серьёзных последствий не будет, – считает Игорь Шалудин.

Но, к сожалению, наше население игнорирует выполнение рекомендаций. Нечасто в транспорте, в торговых центрах и магазинах можно увидеть людей в масках.

– Санитайзеры висят везде, но в лучшем случае каждый третий подходит к ним, чтобы обработать руки, – говорит Игорь Шалудин. – Что касается масочного режима, то в первую волну в масках ходило больше людей. Лучше соблюдалось и социальное дистанцирование.

Усилить профилактическую работу председатель райисполкома поручил всем структурам, заинтересованным в вопросах профилактики COVID-19.

Коротко о главном

– Проработать вопрос проведения профилактической акции по распространению световозвращающих элементов среди велосипедистов поручено начальнику РОВД Дмитрию Мисюку.

– Игорь Шалудин заострил внимание на открытии аптеки в агрогородке Михалишки. «Ремонт здания закончили несколько месяцев назад, в это вложены немалые средства. Непонятно, по какой причине затягивается открытие», – разбираться в ситуации будет заместитель председателя Виктор Зеленко.